محله پایدار، طراحی مجموعه سکونتی در بافت کهن شهر گرگان

ورود تکنولوزی های حاصل ازانقلاب صنعتی در دهه های اخیر به داخل کشور و درنتیجه، ساخت و ساز های بدون توجه به معماری بومی منطقه، بافت تاریخی شهرهای کهن را که به صورت تارو پودی به یکدیگر متصل بودند،از هم گسست. با تخریب بافت، پایه های اولیه ناپایداری محلات کهن فراهم گردید. مفهوم محله در برنامه ریزی و طراحی شهری از آن روی جایگاهی ویژه می یابد که با القای هویت به آن می توان حس تعلق به مکان و به نوعی حس جا و هویت شهروندان را تقویت نمود . روند توسعه های موجود در شهرهای ما، به ویژه شهرهای بزرگ نشان می دهد که مناطق مسکونی به دلیل توسعه نابسامان و مغشوش، در معرض از دست دادن شخصیت و هویت دیرینه خود قرار گرفته اند.نمونه موردی این ادعا در بافت های تاریخی نمود بیشتری دارد و محله دوشنبه ای شهر گرگان نیز از این قاعده مستثنی نیست. تلاشهایی در این پایان نامه جهت بازگرداندن هویت تاریخی ،فرهنگی ،اجتمایی و... با مطالعات میدانی کتابخانه وپرسشنامه های تهیه شده صورت گرفته است.برسی ها گویای این حقیقت است که رویکرد مرمت و احیای دانه های باارزش، بهسازی، تخریب و تجمیع و نوسازی بخشی از بافت در طراحی محله پایدار با الهام از ویژگی های کالبدی معماری محلات زمینه را برای ارائه طرحی پایدار در بافتی که از سالیان دورپایدار مانده مهیا می نماید و حس تعلق و هویت را در طرح نو (آنچه اساس پژوهش در این پایان نامه است) را القا می نماید.